Κάθε 17 Νοέμβρη η καρδιά μας ταξιδεύει στη νύχτα της εξέγερσης, στην νύχτα όπου ιδανικά, όπως ελευθερία, ζωή, αγάπη, ειρήνη γίνονταν παντιέρα στα χέρια 20χρονων αγοριών και κοριτσιών.

Γονατίζει στην πύλη του Πολυτεχνείου, όπου γράφονταν η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς, ενός ολόκληρου λαού.

Εκεί όπου άνθρωποι και μνήμες συγκλονίζουν με το μεγαλείο τους.

Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973

“ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.

ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ…….” 

Ένας πομπός, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, έγιναν σύμβολο, μικροί σχοινοβάτες της ιστορίας.

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες η καρδιά της Αθήνας, η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στα κιγκλιδώματα και στους γύρω δρόμους της Αθήνας.

Χιλιάδες παιδιά, νέες και νέοι στριμωγμένοι στα κάγκελα, χιλιάδες λαός στους γύρω δρόμους, όλοι μαζί με απλωμένα τα χέρια

« δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο, ήρωες και ποιητές μαζί…..»

«ωραία παιδιά δικά μας

με τα μεγάλα μάτια

με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων…..». 

φωνές, συνθήματα, ελπίδες, όνειρα, όλα μαζί ανακατεμένα, μια γιορτή, ένα πανηγύρι,

το μεγαλείο ενός λαού που αρνείται να ζει γονατιστός, που προσδοκά την ΑΝΑΣΤΑΣΗ, εκεί στα πέντε μόλις στρέμματα της ελεύθερης γης. 

«πίσω από τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες

πίσω από τα σίδερα χιλιάδες που ονειρεύονται

μπροστά από τα κάγκελα σκλάβοι που φοβούνται…. 

«Απόψε πεθαίνει ο φασισμός». 

2.45 ξημερώματα Σαββάτου. 

Οι προβολείς των τανκς φωτίζουν το χώρο του Πολυτεχνείου.

Τα σιδερένια θηρία, η λάμα της ξιφολόγχης, το καυτό μέταλλο της σφαίρας, σκεπάζουν τις φωνές, τα τραγούδια.  

Η πύλη πέφτει. Κραυγές, πόνος, αίμα και ύστερα σιωπή ….η σταύρωση. 

Τα φώτα σβήνουν, ο θάνατος δείχνει το παγωμένο χαμόγελο του και η ματωμένη καρδιά της Ελλάδας γέρνει για να κλάψει τα παιδιά της.

«όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα…» 

42 οι νεκροί, νέα παιδιά γεμάτα όνειρα που δεν πρόλαβαν να δουν τις όμορφες μέρες που ξημέρωναν, αλλά πρόλαβαν να αγωνιστούν γι αυτές…. 

44 χρόνια μετά η μνήμη τους είναι ζωντανή. 

Όπως παραμένουν ζωντανά και τα μηνύματα και τα συνθήματα της εξέγερσης, στην Ελλάδα των μνημονίων, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και της βάναυσης λιτότητας.. 

Γιατί αυτός ο λαός δεν μπορεί να ζήσει γονατιστός και δίνει πάντοτε τον αγώνα του για μερίδιο του στο ψωμί, στην παιδεία, στην ελευθερία, για να έχουν τα παιδιά του το δικό τους μερτικό στον ήλιο.

«…..όταν σφίγγουμε το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο…»